We spreken met Hannie Stuurman over haar weg van arbeidersgezin en vakbond naar de Tweede Kamer. Ze vertelt open over haar jeugd, de trots van haar vader, de intensiteit van het Kamerwerk en hoe die ervaringen later de basis vormden voor Public Lead.
Hannie, hoe zag jouw jeugd eruit?
“Ik ben opgegroeid in een klein dorpje aan de Lek, dat gekscherend ‘Moskou aan de Lek’ werd genoemd. Mijn vader was arbeider en PvdA-er Hij geloofde sterk in gelijke kansen en vond dat zijn dochter moest kunnen studeren. Dat was in die tijd niet vanzelfsprekend, maar voor hem stond het vast. Zijn trots, toen ik later in de Kamer kwam, vergeet ik nooit. Bij mijn installatie straalde hij, en tijdens mijn eerste Prinsjesdag liep hij rond alsof hij er zelf thuishoorde.”
Wat bracht je uiteindelijk in de politiek?
“Oorspronkelijk wilde ik bij de politie, maar via mijn studie ontdekte ik arbeidsrecht. Daarna belandde ik bij de vakbond, waar ik ongelooflijk veel heb geleerd: onderhandelen, standpunten verdedigen, omgaan met groepen. Het was ook de plek waar ik leerde naast mensen te staan in plaats van boven ze. Dat fundament hielp me enorm toen ik in 2003 onverwacht in de Kamer terechtkwam. Mijn vader was apetrots. Voor hem was het symbolisch dat zijn dochter, uit een arbeidersgezin, Kamerlid werd.”
Hoe was je werk als Kamerlid?
“Mijn portefeuille was stevig en inhoudelijk: arbeidsrecht, ondernemingsraden, de Arbeidstijdenwet en de Arbowet. Dat paste perfect bij mijn achtergrond. Politiek gaat niet alleen over meningen, maar ook over kennis. Dat vond ik vanzelfsprekend, al moest ik soms stevig knokken, ook binnen mijn eigen fractie. Ik heb veel geleerd, maar ook ervaren hoe intensief het Kamerwerk is. Je bent 24/7 bezig.”
Waarom besloot je te stoppen?
“Halverwege wist ik: dit is niet iets wat ik nóg vier jaar wil doen. Het afscheid was ingrijpend. Want van de ene dag op de andere ben je geen Kamerlid meer. Je bent jarenlang dag en nacht bezig geweest, en opeens is dat voorbij.”
Hoe ervaarde je die overgang?
“Eerlijk gezegd moeizaam. Er was nauwelijks begeleiding. Je kreeg een uitkering, maar verder moest je het zelf uitzoeken. Ik dacht: ik red me wel. Maar dat viel tegen. Ik had gelukkig een netwerk, maar ik zag ook hoe anderen vastliepen. Ik weet nog dat ik mijn wachtgeld kon inruilen voor begeleiding, maar dat bestond vooral uit cv-advies of een workshop kledingstijl. Dat vond ik niet echt waardevol. Ik dacht vaak: dit kan beter.”
Is dat het moment waarop Public Lead is ontstaan?
“Ja. Ik vond dat er meer nodig was dan alleen financiële zekerheid. Mensen moeten kunnen landen, hun verhaal kwijt kunnen en opnieuw grip krijgen. Ik zeg vaak: eerst moet je weer landen. Je moet de ballast kwijt, pas dan kun je verder. Voor de een betekent dat rust en verwerking, voor de ander juist praktische begeleiding of een masterclass. Het belangrijkste is dat iemand weer grip krijgt. Want als je die stap overslaat, loop je later vast.”
Wat wil je meegeven aan politici die nu stoppen of gaan stoppen?
“Maak een bewuste keuze voor begeleiding die bij je past. Laat je niet zomaar ergens heen sturen, maar kijk waar jij je prettig bij voelt. En besef dat je het niet allemaal zelf hoeft te doen. Ik dacht zelf: ik red me wel. Maar begeleiding geeft rust, overzicht en perspectief. Daarmee win je zelf, je omgeving en uiteindelijk ook de samenleving.”
Ben jij klaar om na je ambt écht stil te staan bij jezelf en je volgende stap?
Gun jezelf de rust en ruimte die je verdient. Bij Public Lead helpen we je landen en bouwen aan een toekomst die bij je past.
Recente reacties